Zagłosuj na mnie w konkursie Blog Roku… jednak

Zgłosiłem się do konkursu Blog Roku, wiesz? A potem zmieniłem zdanie. A jeszcze później: zajebiści Czytelnicy zmienili moje zdanie ponownie. Ale historia, jak z peruwiańskiej opery mydlanej! Aż się we łbie zakręciło.

Zanim przejdę dalej… Jeżeli uważasz, że to, co robię od wielu lat, ma sens i jesteś na “tak”: chwyć proszę za komórę i wstukaj SMS o treści E11131 na numer 7124.

Ale do rzeczy.

Po odejściu z roboty i poświęceniu się różnym community-related-stuff zacząłem z początkiem Nowego Roku poszukiwać Nowych Możliwości. Promocji, rozwoju, “ekspansji”, eccecera eccecera. Na ten konkurs trafiłem dość przypadkowo – coś mi się wcześniej obiło o uszy. Rzecz dla jakichś lajfstajli, kucharzy, guliwerów, fotografów, modelek i innych takich. Co ja miałbym tam robić?

Ale potem pomyślałem: dlaczego nie? Dlaczego we wszystkich takich inicjatywach nigdy nie ma programistów? Co to, mało nas tuła się po świecie? Ani my specjalnie brzydcy, ani śmierdzący, a i coraz więcej z nas ze swojej introwertycznej skorupy wychodzi. W końcu, jak to pięknie ujął Uncle Bob Martin: “We, developers, rule the world. Some people think that they make the rules, but then they give those rules to US to implement”. Czemu więc nie pokazać się światu szerzej? Wyszło mi: niczemu. To rach/ciach, dodałem tam niniejszego bloga. I o sprawie zapomniałem.

We, developers, rule the world. Some people think that they make the rules, but then they give those rules to US to implement.
Uncle Bob Martin

Kilka tygodni później przyszedł e-mail przypominający o rozpoczęciu głosowania SMS. Wcześniej miałem parę rozmów z różnymi osobami na ten temat, że niżej właściwie upaść nie mogę. To co aktualnie robię na blogu i poza nim i tak jest lekkim wystawianiem nochala za “bezpieczną krawędź”. I “może się nie podobać”. A zgłaszając się do konkursu: w mule się zakopałem już kompletnie na amen. Właściwie to rację tym głosom przyznałem i maila konkursowego skasowałem. Puściłem nawet wczoraj żartobliwego tweeta:

Kompletnie szczerze: pod tym tweetem nie kryły się żadne niecne zamiary, psychologia wsteczna (LOL) czy markietingowy trik.

I co się stało? Jedna, druga, trzecia osoba sama znalazła wymagany kod. I poszło kilka SMSów. Okazało się, że tych głosów pojawiło się na tyle dużo, że jakieś niebieskie kulki zaczęły na stronie przy devstyle wyskakiwać, cokolwiek one znaczą. A to wszystko właściwie bez żadnej konkretnej informacji ode mnie.

W takiej sytuacji nie pozostaje mi nic innego, jak podziękować za zaangażowanie. I zaapelować do tych, którzy tego jeszcze nie uczynili: bądź tak miły tudzież miła i puść “esa o treści E11131 na numer 7124“. Złotówkę kosztuje, a kto wie… może wyjdzie z tego coś ciekawego? Może nazbiera się tego tyle, że mnie na jakąś galę wezmą, gdzie będę mógł dev-słowo poszerzyć wśród ludków, którzy go nie rozumieją? A potem to ładnie tutaj opisać, i się wspólnie pośmiejemy :).

Gdybym tego nie zrobił to bezwstydnie nalałbym na taki miły gest jaki mnie wczoraj spotkał. Aż rzuciłem świetną książkę i od razu siadłem do pisania tego tekstu.

A jeśli Cię to mierzi, bo “programiście nie przystoi”, to po prostu ten fakt zignoruj. Złośliwe komentarze już teraz niczego nie zmienią. “Ż(r)yj i daj ż(r)yć innym”, idź w internety i wróć tutaj, gdy pojawi się kolejny post. Nie będzie o “Blog Roku” – obiecuję.

I to tyle na dziś. Jak doskonale wiecie: w przyszłym tygodniu szykuje się bardzo wiele atrakcji, bo startuje Daj Się Poznać! Doczekać się nie mogę, kćuki zaciskam, zębami kłapię i stópkami przebieram. Zarządzam ciszę w eterze i rozpoczynam przygotowania do Wielkiego Launchu :).

Ave! Deve! Sake!

Na zawsze Twój, Procent Stulecia.